* * * – Seweryn Chmielewski

Serdecznie witam.

Nazywam się Seweryn Chmielewski, pochodzę z Chełmży pod Toruniem. Spotkałem się z wami po dwudziestu kilku latach na koncercie w Gdańsku, w Watrze, 20 lutego. Udało mi się dotrzeć do Zbyszka i kilka słów zamienić – poprosił mnie, bym się odezwał i jakiś ślad zostawił, może Bozia pozwoli kiedyś na jakiś bliższy kontakt i powspominanie. Co niniejszym czynię.

Muszę też jednak podzielić się czymś, co od lat noszę w sobie, od spotkania z wami. Był to rok Czarnobyla (1986), kończył się paskudny stan wojenny, ale przyszłość była zamazana, nastroje raczej ponure, zwłaszcza na prowincji. Ale był to też czas sporej aktywności różnych grup artystycznych, wiadomo, walczyli o chleb. Działał u nas (w Chełmży) wówczas niezwykle operatywny kierownik klubu (nazwy nie pamiętam, ale to był jedyny klub i nikt nie używał nazwy…) niejaki Tomek zwany też Bolkiem D. On spod ziemi wydostawał jakieś środki i zapraszał rozmaite, na ogół bardzo znakomite, (co się okazywało dopiero po latach) osobistości i zespoły (pamiętam m.in. Leszka Długosza, Piotra Bakala, wielu po prostu nie pamiętam).Tą drogą trafiła do nas grupa “Bez Jacka”. Wasz koncert był dla nas przeżyciem. Piękna poezja, znakomita muzyka, niezwykły kontakt z publiką, niekończące się kawały Jasia (pamiętam, jak wyjaśniał wypadek Czarnobyla: przybijali hasło pierwszomajowe i za długie gwoździe wzięli…). Był też z wami niejaki Remik oraz Lumbago, nie było wtedy Horacego, chociaż był wymieniany, jako członek zespołu. Szczególnie silne było to przeżycie dla mojego przyjaciela, Zbyszka H, który uwielbiał poezję śpiewaną, był człowiekiem wielu zalet oraz tuszy, miał tylko kłopoty ze słuchem, tym muzycznym, za to nadrabiał głosem…To on zdecydował się zaprosić was do swego domu, a że ja byłem nie tylko jego przyjacielem, ale i sąsiadem, impreza rozciągnęła się na dwa domy i chyba parę nocy…

Jednak niezwykłość tego spotkania nie tkwi w tym, co powyżej, macie takich spotkań setki. Otóż jestem ojcem dziecka autystycznego, dzisiaj – osoby autystycznej (ma 30 lat). Długo musiałbym tłumaczyć, co to autyzm, dość, że powiem, że taka osoba ma zaburzone kontakty ze światem zewnętrznym, szczególnie emocjonalne, ma kłopoty z mową (wielu nie mówi w ogóle) oraz prawie zawsze zaburzoną sensorykę. To mądre słowo oznacza, że bodźce, które dla nas są słabe, mogą przekraczać możliwości percepcji dzieciaka, np. szept może być krzykiem, muśnięcie może być ciosem itd. Taki właśnie był nasz syn – szczególnie wrażliwy na hałas, ale o wrodzonym smaku artystycznym… Wcale się nie śmieję, rok przedtem (1985) odbywał się konkurs chopinowski, w którym mój Radek od początku odkrył mistrza: gdy grał Wietnamczyk (wówczas on zwyciężył), chłopak słuchał jak zaczarowany, gdy grał kto inny – wychodził z pokoju. Wasz casus polegał na tym, że chłopak spokojnie słuchał waszych pieśni znajdując w nich upodobanie, mimo że wraz z upływem biesiady poziom odtwórczy raczej się obniżał…Mieliśmy na taśmie nagrany i wasz występ w klubie i późniejsze -nazwijmy to- dokonania. Niestety, taśmy się nie uchowały, Radek tyle razy je przesłuchiwał, że zdarł je do zera. Zna waszą twórczość, odróżnia was po pierwszym takcie. Gdy skończyły się taśmy, rozpaczliwie zacząłem szukać płyt. Jeśli chodzi o słowa, byłem spokojny, wspomniany już wasz gospodarz Zbyszek H, znał wszystko na pamięć! Niestety, z odtworzeniem melodii miał kłopoty.

W 1990 wróciłem na Wybrzeże, z tysiąca i jednego powodów. Zamieszkaliśmy na Kaszubach. Zaczął działać internet. Kiedy, nie pamiętam, ale z Dalmafonu zdobyłem waszą płytę “Zatańcz ze mną na polanie”, nawiasem mówiąc nieomal tak samo zdarta już, jak owe taśmy. Przymierzałem się do waszych koncertów kilka razy, ale życie, wiadomo. W końcu się udało. Radek koncerty źle znosi, ale was wysłuchał w całości, doskonale pamiętał Zbyszka, że u nas był.

Było w was tyle ciepła i ludzkiej życzliwości, że pozostawiliście trwały ślad, w nas i naszych rodzinach. Nadawaliśmy na tych samych falach. Tchnęliście takim optymizmem w tamtych mrocznych czasach, że dało nam to wiele sił na przetrwanie. Potraktowaliście niesprawnego dzieciaka jakoś tak, że do dzisiaj kojarzycie mu się z czymś dobrym. Ktoś, kto z założenia nie odczuwa emocji tak, jak my je rozumiemy, nagle się otworzył i uznał was za kogoś swojego. Byliście chyba pierwsi spoza najbliższej rodziny zaliczeni do kręgu ludzi pozytywnie nieobojętnych. I za to – dzięki. Dzięki, że jesteście, i że jesteście właśnie tacy.

Któregoś dnia w radio usłyszałem wieść smutną o odejściu Jasia. Powiadomiłem Zbyszka H, przeżywał, rwał się do was, żądał ode mnie (z Wybrzeża) kontaktów. Świat znowu stanął na nogi, gdy usłyszeliśmy gdzieś znowu cudowną gitarę i ten niepowtarzalny głos Zbyszka. Bardzo to nas podniosło na duchu wtedy, pamiętam dobrze. Dziś Zbyszek H razem z Jasiem opowiadają sobie w niebie kawały, może wspominają tamtą biesiadę, która mocno zmieniła nasze myślenie o życiu, a mojemu chłopakowi pozostawiła tak miłe wspomnienia. Dzięki.

Pozdrawiam serdecznie, przepraszam za przydługi list. Poczułem potrzebę podzielenia się dobrymi emocjami związanymi z waszą grupą.
Do miłego!

Seweryn

0 comments on “* * * – Seweryn ChmielewskiDodaj swój →

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.